قفلی زدم روی آهنگ همایون شجریان... یه ورژن کلاسیک داره (که زیاد باب سلیقه من نیست)، و یه ورژن با تنظیم مدرن‌تر که ظاهراً مال فیلمی به اسم آرایش غلیظه...
«که خوردم از دهان بندی در این دریا کفی افیون...»
هم اصلش قشنگه، هم ریمیکسش...
+بعد از مدت‌ها سلام... :) باید سر فرصت همه‌ی اون چه که این مدت بهم گذشت و نگذشت رو تعریف کنم واستون...
«دنبال یک کشیش می‌گردم که پیشش اعتراف کنم...»
حتی قبل از این که جمله رو کامل بنویسم، از چرتی که گفتم پشیمون شدم. دوست ندارم پیش یه آدم دیگه اعتراف کنم. دوست دارم پیش خدا اعتراف کنم. اما بازم از همین حرف پشیمون شدم. مگه خدا از قبل آگاه نیست؟ چیو اعتراف کنم؟
بذار اسمشو نذارم اعتراف.
شاید درددل بهتر باشه... یا شایدم ابراز معذرت‌خواهی بابت خیلی چیزا...
البته به هر حال، این چیزا دوایی نمی‌شه واسه ما... من هرچقدرم واسه خدا حرف بزنم و نق بزنم و گریه و زاری کنم و تو سر خودم بزنم و ازش x رو بخوام و بهش بگم منو دچار y نکن، اون همچنان ساکت نشسته و هیچی نمی‌گه... حتی نمی‌دونم شنیده یا نه، یا آیا مهمه واسش یا نه، یا اصن منو هنوز دوست داره یا نه، یا آیا دلش می‌خواد هوامو داشته باشه یا نه؟ هیچی... هیچی... سکوت محض...
و منی که توی دلم رخت می‌شورن...
نویسنده‌ها از کجا الهام می‌گیرن؟
مثلاً ویکتور هوگو، موقع نوشتن بی‌نوایان، چطور به ذهنش می‌رسید این شخصیتا رو خلق کنه و این‌طوری به هم ربطشون بده؟ چطوری روابط منطقی برقرار می‌کنه بین اونا؟ از کجا می‌فهمه کدوم واکنش برای کدوم شخصیت مناسب‌تره؟ یا باید همه‌ی اون شخصیتا رو توی زندگیش تجربه کرده باشه، یا باید نابغه بوده باشه...
طی یکی دو سال گذشته، گاهی کاسه‌ی صبرم به سر اومده و بعضیا رو از زندگیم گذاشتم کنار؛ به طور ناگهانی، و انفجاری و انتحاری.
امروز یکی دوتاشون توی سلف از کنارم رد شدن. سلام سردی کردیم.
آیا ناراحتم؟ آره... از این که اگه این‌طور نمی‌شد چقدر بهتر بود... به هر حال، خاطرات خوبی هم داریم با هم...
آیا پشیمونم؟ نه...
یعنی اولش فکر کردم کار اشتباهی کردم؛ که شاید اگه از کوره در نمی‌رفتم، هنوز دوست بودیم. ولی زود مچ خودمو گرفتم. یادم اومد که قبلنا بارها از دستشون ناراحت شده بودم و تحمل کرده بودم. از کاراشون، رفتاراشون، حرفاشون، اخلاقاشون...
یعنی در نهایت، یه عامل آزاردهنده رو گذاشتم کنار... آره، در نگاه اول به قیمت تنهاتر شدن این کارو کردم، ولی واقعاً تنها شدم؟ قبلش تنها نبودم؟ آیا اگه سکوت می‌کردم، اسمش باج دادن نبود؟
شاید حتی باید به خودم افتخار کنم... نمی‌دونم...
بگذریم... به هر حال، ته دلم، غصه دارم... نگاه سرد ناراحتم می‌کنه...
می‌تونستن واسم دوستای خوبی باشن و منم دوست خوبی واسه اونا... اگر کمی صبر و احترام به دیگران رو چاشنی زندگی‌شون می‌کردن، توی زندگی شخصیم دخالت نمی‌کردن، زود عصبانی نمی‌شدن، و مشکلاتشونو با مذاکره حل می‌کردن...
- هر چند روز یه بار خبر میاد یکی دوتا از بچه‌هامون کرونا گرفتن.
- بعد از ساعت‌ها مطالعه روی یکی از میزای کتاب‌خونه، یکی اومد گفت دیروز فلانی که مامانش PCR مثبت شده اینجا نشسته بوده :/
- از کرونا بگذریم، تو این کتاب‌خونه یه مزاحمِ ترم پایینی پیدا کردم. طرف فهمیده یه ساله تو بورسم. هر بار میاد آویزون می‌شه که سهم چی داری چی نداری. حتی می‌خوام پا شم برم چایی بریزم هم می‌پره میاد دنبالم. هر بار میام کتاب‌خونه، دورترین صندلی نسبت به ایشونو انتخاب می‌کنم و بعد از یکی دو ساعت می‌بینم مهاجرت کرده به نزدیکی من. از لحن حرف زدنش و ادا اطوارش متنفرم. با عشوه و ادا حرف می‌زنه.
- تو راه رفت و برگشت، کتاب صوتی گوش می‌دم. الان دارم بی‌نوایان از ویکتور هوگو رو گوش می‌دم. وسطاشم. کِی می‌تونستم وقت اضافه پیدا کنم رمان بخونم؟ وقتای مرده رو جدی بگیرید...