یک رزیدنت...

اول، یه اندانسترون بندازید بالا که بالا نیارید.
بعد، دنیای دور و برمون رو یه نَمه دقیق‌تر نگاه کنید.
می‌بینید که تقریباً همه، تا جایی از حق دفاع می‌کنن که به نفع خودشون باشه. و این افتضاحه...
یه کانالی، پی‌دی‌اف تموم جزوات و کتاب‌های مؤسسه‌ها رو -که کپی‌رایت داره قاعدتاً- گذاشته و خیلی هم راحت تبلیغ می‌کنه. بعد در همین کانال، یه پست می‌ذاره با این تیتر: «فرهنگ، الکی درست نمی‌شه.» و زیرش، فیلمی می‌ذاره از مردم روسیه که به آمبولانس اجازه عبور دادن. باریکلاً ادمینِ طرف‌دارِ فرهنگ. بابا فرهنگ‌دوست. نکشیمون.
یا مثلاً دایی بنده، اعتقاد داره به آزادی بیان. می‌گه همه باید عقاید خودشون رو آزادانه ابراز کنن. می‌گه عضو همه‌جور کانالی هست تا از عقاید و دیدگاه‌هاشون مطلع بشه. اصلاح‌طلب، اصول‌گرا، برانداز، بی‌بی‌سی، فلان...
بعد همین آقا، اگه به یکی از پست‌های چرتی که تو گروه گذاشته پاسخی بدی، ۴۰ خط جواب می‌نویسه و می‌کوبونتت. طرفدار آزادی بیانه ولی به راحتی توهین می‌کنه. می‌گه همه باید عقیده‌شونو ابراز کنن اما اگه تو نظر بدی، می‌گه من ۴۰ سال ازت بزرگ‌ترم. تو نمی‌فهمی. پس حرف نزن.

می‌گیری حرفمو؟ همه در کلیات، مشترکن. همه می‌گن آزادی خوبه. فرهنگ خوبه. آرامش خوبه. دوستی خوبه. فلان خوبه.
اما، اینا تا وقتی خوبه که کوچک‌ترین -تأکید می‌کنم، کوچک‌ترین- خدشه‌ای به عقاید یا سود مالی یا هر کوفت و زهر مارشون وارد نکرده باشه.
آره، زندگی، از سر تا تهش، امتحانه. هر حرفی بزنی، نمی‌میری مگر این که امتحان‌شو پس بدی. حواست باشه پیش خدا، یا خودت، یا دیگرانی که کور نیستن، شرمنده نشی.