یک رزیدنت...

عادت زشتی که دارم،
اینه که توی گروه‌های دوستانه‌مون، وقتی یکی یه پستی می‌ذاره که قابل بحثه، جلوی خودمو نمی‌گیرم و وارد بحث می‌شم.

اشتباهش کجاشه؟ این که اصن لزومی نداره کسی نظر منو بدونه. نظرم واسه کسی مهم نیست. این بحثا هم هرگز به نتیجه‌ی خاصی نمی‌رسه. فقط تهش من می‌مونم و حرفایی که زدم که یه روزی، یه جایی، دیر یا زود، ممکنه علیه خودم استفاده بشه یا بد برداشت بشه... یا شایدم دوستی که ممکنه رنجیده بشه ازم سرِ هیچ و پوچ.

اینم جزو اون قولاییه که هر از گاهی به خودم می‌دم و باز یادم می‌ره؛ و چقدر اعصاب خرد کنه...